Tekst Rob Hoen
Een wat prikkelende kop bij deze aflevering van DS Podcast. In deze 24ste podcast over de Citroën DS, gaat Hans Groenhuijsen in gesprek met Daniel Querido en Marcel ten Hooven. De eerste is van oorsprong restauratie-architect en dat zegt ook iets over hoe hij naar klassieke auto’s kijkt. De tweede is journalist en rijdt met een elektrische DS in een opvallende kleur, zodat je deze auto ook regelmatig op de socials ziet. Hij vindt zijn houding ten aanzien van het begrip auto nogal tweeslachtig. Je hoort er alles over in deze DS Podcast.
Ga hier naar alle tot dusverre verschenen DS Podcasts via de website van de Citroën ID/DS Club Nederland.
Daniel Querido
Amsterdammer Daniel Querido (1967) is in het centrum van Mokum opgegroeid vlakbij de Dam. Als kind heeft hij vooral derde neuzen voorbij zien zweven. In de beginjaren was hij niet erg met auto’s bezig en er was zeker nog geen voorliefde voor de Citroën DS. Hij is jarenlang restauratie-architect geweest en is van jongs af aan niet alleen geïnteresseerd in techniek, maar ook in brandstof-alternatieven als waterstof en elektrisch. Nu wisselt hij zijn werk af met sleutelen aan zijn auto’s, alternatief bouwen, reizen en achter de rokken aan jagen.
Zijn vader kocht ergens eind jaren zeventig een CX Break en noemde dat een Snoek. Daniel verbeterde hem daarin en zei dat de Snoek juist de voorganger was. Eigenwijs als zijn vader is, vond hij dat de CX meer op een Snoek leek dan de DS. Ergens eind jaren tachtig kocht Daniel met vriend Paul een DSpécial met Pallasbehang in een matige staat. Toen hij hem in de steeg bij zijn ouders parkeerde belde aan en zei tegen zijn vader: “Dit is nu een Snoek!”. Hij vond het wel leuk dat ik er eentje kocht, maar zelf zou hij nooit zo’n ding kopen. Zijn vader was een notoire Traction Avant-rijder. Hij vond de Citroën DS helemaal niks. Daniel denkt dat dit een generatiekwestie is.
Daniel’s eerste was dus een DSpécial, een zwarte uit 1970. Nummer twee was een groene 21 Pallas injectie uit 1972. Toen werd het toch wel tijd om z’n rijbewijs te halen, want alleen Paul laten rijden was ook niet alles. Daarna volgden er niet alleen meerdere DS’en, maar ook VW Kevers en busjes uit Wolfsburg. Ook reed hij veel op motorfietsen. Rond 2005 kocht hij zijn eerste ‘oude neus’, want die vond hij op dat moment technisch een stuk interessanter dan de latere modellen. Bovendien was het wereldje van de LHM-rijders inmiddels aardig overwoekerd geraakt door de yuppen-cultuur met graaiers, patsers en poetsers. Daar wilde hij als doorgewinterde sleutelaar niet echt bij horen.
Zijn collectie bestaat daarom uit nooit helemaal afgemaakte auto’s. Wat betreft de Citroën D-serie bezit hij een ID19 uit 1964, een DS21 uit 1967, een DS19 uit 1957, die laatste deelt hij met Paul deel en tenslotte een ID19 uit 1959 waar hij zo nu en dan aan werkt. Die is ongeveer halverwege klaar en staat te boek als ratlooker. De andere rollende objecten zijn niet van Citroën. (Een ratlooker is een auto die er bewust onaf of vervallen uitziet, maar vaak technisch in goede staat is. Het is een soort anti-showcar: géén glimmend gepoetst plaatwerk, maar karakter, patina en eigenwijsheid, red)
Marcel ten Hooven
De 68-jarige Marcel ten Hooven woont in Leiden. Hij is getrouwd met een conservator fotokunst van het Rijksmuseum, vader van drie kinderen en opa van drie kleinkinderen. Al bijna vijftig jaar is hij actief in de journalistiek. Zijn loopbaan begon in 1975 bij het liberale Haagse dagblad Het Vaderland. Van 1978 tot 2006 werkte hij als politiek redacteur bij Trouw. Na enkele minder gelukkige omzwervingen vond hij in 2010 zijn plek bij De Groene Amsterdammer; eerst als redacteur en sinds zijn pensioen in 2023 als freelance schrijver. Overigens, hij is ook actief in de redactie van het clubblad van de Citroën ID/DS Club Nederland.
Hij viel voor de DS in 1977 toen een huisgenoot met zo’n auto terugkwam van vakantie in Frankrijk, nadat hij zelf met vier vrienden in een oude VW Kever daar vijf weken had rondgereden. Die vriend had hem daar voor een paar honderd Franse francs gekocht. Het was een tweede neus ID19 met rood systeem. Dat was een fantastische auto.
In 1980 kocht hij zijn eerste eigen DS: een DSpécial van acht jaar oud. Zo rot als een mispel, maar met zulk comfort dat hij er meteen verliefd op werd. Sindsdien is er eigenlijk altijd wel een DS in zijn leven geweest op een paar uitstapjes na. Even ging hij vreemd met een Zweedse Volvo Amazon of zescilinder 164.
Marcel noemt zijn verhouding tot de Citroën DS ambivalent, al vindt hij zelf ‘hypocriet’ eigenlijk een eerlijker woord. Aan de ene kant houdt hij van de auto, aan de andere kant gruwt hij soms van wat hij het autosysteem noemt. Dat is het geheel aan infrastructuur, gewoontes en industrie dat rond de auto is opgebouwd. Dat systeem is volgens hem vraatzuchtig en vernielzuchtig: auto’s slokken schaarse ruimte op, vooral in de stad. Ruimte die volgens hem beter gebruikt zou kunnen worden voor wonen, werken en recreëren. Ook buiten de stad laat het systeem zijn sporen na: asfalt, herrie en vervuiling drukken zwaar op landschap en natuur.
Volgens Marcel haalt het autosysteem in veel mensen bij zowel mannen als vrouwen het slechtste naar boven: agressie, haantjesgedrag en asociaal rijgedrag dat andere weggebruikers in gevaar brengt. En het systeem wakkert dat gedrag nog aan, vindt hij, met ontwerpen die juist inspelen op snelheid, dominantie en bullebakkerig uiterlijk. Denk aan de stortvloed aan zwarte SUV’s die je in Nederland ziet rijden. Toch doet hij zelf ook mee aan dat systeem in een DS, die hij inmiddels heeft laten ombouwen tot een elektrische. Dat zijn DS geen benzine meer slurpt, maakt hem in zijn ogen niet minder verantwoordelijk voor de schade die het autosysteem aanricht. Het feit dat hij hem elektrisch heeft laten maken, geen fan van OV en fiets is, neemt zijn medeverantwoordelijkheid voor wat het systeem verder aan ellende veroorzaakt niet weg. “Een beetje hypocrisie is nu eenmaal onvermijdelijk in het dagelijks leven,” zegt hij daarover nuchter.
