LBC 407 – maart 2021

Edito

We hebben een steekje los als het om liefde voor auto’s gaat. En voor oude auto’s in het bijzonder. Die liefde ontstaat meestal in je prille jeugd. Bij mij is die interesse er met de paplepel ingegoten. Pa Willemsen nam mij en mijn broertjes al op piepjonge leeftijd mee naar beurzen als de RAI en leerde ons sleutelen, schuren, poetsen en rijden met wat nu heet mobiel erfgoed. Maar er zijn meer oorzaken voor het vonkje tussen jong mens en auto. Bij mij hebben de stripboeken over Michel Vaillant heel duidelijk bijgedragen aan de affectie tot blik op wielen. Tekenaar Jean Graton wist als geen ander met name Franse auto’s op papier te zetten waar snelheid en kracht van afspatte. De DS kwam slechts als voorbijganger hier en daar voor in de strips. De meeste auto’s waren race- en sportwagens, veelal van het door Graton verzonnen merk Vaillant. Ik heb ze verslonden die verhalen. Het bericht dat de geboren Fransman Graton op 21 januari is overleden ontstemde me best wel. Daarom een ode aan de man die heeft bijgedragen aan het feit dat ik dit nu schrijf en als jullie het lezen de deuren van mijn DS repareer.

Het februarinummer brengt een scoop. Een magisch getal wordt ontmaskerd. Verder reizen we met open dak en leren we weer technische zaken.

Gerald Willemsen

DS-Privé: denotatie – connotatie

Wanneer ik naar deze kiekjes kijk, vraag ik mij iedere keer af hoe het kan dat mensen foto’s met deze kleine kinderen weggooien. En ze uiteindelijk via allerlei omwegen op de pagina’s van dit clubmagazine terechtkomen. Wat is er gebeurd dat deze snapshots tot verweesde beeltenissen verworden zijn? Waar zijn de ouders en kinderen gebleven die deze beelden zouden moeten koesteren? Foto’s van kinderen zijn misschien wel de kostbaarste herinneringen in een mensenleven. Nog niet eens zozeer voor het kind zelf, maar zeker voor de vader of moeder die de foto maakt. Het zijn momenten die een grotere gelaagdheid hebben dan alleen het ogenblik dat de fotograaf op de ontspanknop van de camera drukt. We kijken naar dezelfde foto’s, maar iedereen ziet er wat anders in: kijken met de ogen en zien met onze hersenen. Met het weggooien van deze foto’s is de betekenis alleen maar groter.

Het demasqué van 6 oktober 1955
De introductie van de nieuwe Citroën DS19

Boeken zijn er genoeg over de Citroën DS. Als je er een hebt, dan hoef je al die andere niet meer. Want de strekking is altijd dezelfde: terwijl andere autofabrikanten in 1955 nog klotsende badkuipen bouwen, zet Citroën de autowereld op zijn kop. De nieuwe DS is een revolutionaire auto om tal van redenen: hydropneumatische vering, vloeiende en aerodynamische carrosserie, toepassing van moderne kunststoffen als nylon in het futuristische dashboard, schijfremmen, halfautomatische versnellingsbak, aluminium motorkap, eenspaaksstuurwiel en nog veel meer. De auto lijkt van een andere planeet. Het is bijna science fiction. Het is la bombe Citroën. In diezelfde boeken staat ook dat er op de eerste dag van de Parijse autosalon in het Grand Palais 12.000 DS19’s verkocht zijn. Dat is een onwaarschijnlijk aantal. Maar als het in al die boeken staat, dan is het waar?

Citroën, L’amour toujours
Gesprek met John Smit, clublid 889

Wat als je van je 15e tot aan je pensioen bij een en dezelfde Citroëngarage werkt en altijd trouw blijft aan je eerste DS? Aan het woord is John Smit, clublid sinds de beginjaren.

Een epische reis door de Alpen

Nee, mijn familie heeft niets met auto’s. Het meest frivole vervoermiddel bij ons thuis was een nette Volkswagen voor de deur. Geen fratsen, een keurig bedrijfszeker vervoermiddel waar het hele gezin in past. Dat ik toch verslingerd raakte aan een DS was opmerkelijk. Ik moest van ver komen tenslotte. En toch…het begon al vroeg. Als ventje van acht maakte ook ik fietstochtjes om de tijd te doden. Vanuit mijn dorp fietste ik graag rond de Kagerplassen en kwam op een mooie nazomerdag in Buitenkaag terecht. En daar zag ik die oogverblindend mooie DS cabriolet. Het plaatje liet me niet meer los. Die glanzende automobiel die zich bevallig in de berm had laten zakken aan de rand van het glinsterende water. Pure verleiding maakte zich toen al van mij meester.

Espace technique: verlichte zoemers

Je gaat met allerlei mankementen aan je DS gewoonlijk naar je vertrouwde DS-garage. Maar er blijven altijd kleine ergernissen waar je best eens zelf mee aan de slag kunt gaan. Sleutelen aan je DS is ook leuk en bevredigend als het je lukt om een probleempje op te lossen.

Tel daarbij op de vaste columns, het regienieuws, de cartoon en de annonces, dat allemaal op 56 pagina’s en dan ook nog eens 10 maal per jaar? Wat een blad… wat een club! Bent u DS-liefhebber en nog geen lid? Wordt dat dan even, kleine moeite, groot plezier. Merci!