La Bombe Citroën nr. 406 – februari 2021
DS-Privé: Handtassen
In Alfred Hitchcock’s thriller The Birds uit 1963 gaat hoofdrolspeelster Tippie Hedren met gevaar voor eigen leven terug naar de plaats waar ze haar handtas verloren heeft. Ze wordt door een zwerm kwaadaardige, duivelse vogels aangevallen. Gedurende de rest van de film houdt ze die handtas altijd vast, ze lijken onafscheidelijk. Alsof er een onzichtbaar elastiek tussen Hedren en haar handtas zit, die een symbiotische relatie suggereert. Bij films van Hitchcock hebben rekwisieten bijna altijd een verborgen betekenis. Volgens de Hollywood-conventies uit de jaren vijftig en zestig zijn dat standaard clichés uit de jaren vijftig: de vrouw heeft een passieve rol in de maatschappij en hoeft alleen maar mooi en dienstbaar te zijn. Die handtas is daar een onderdeel van. Maar in Hitchcock-films staan ze juist voor assertiviteit en zelfbewustzijn. Als ik de foto’s voor de serie DS-Privé in mijn collectie bekijk, valt mij op hoe vaak er vrouwen met handtassen op staan.
Maandblad L’Automobile augustus 1967
Er wordt veel gesproken over veiligheid, zoals zachte dashboards en veiligheids- en telescopische stuurwielen. Dit alles om letsel bij een ongeval te beperken (passieve veiligheid). Waarschijnlijk zal het niet lang meer duren voordat er een auto wordt uitgerust met een schietstoel (HK/Invoering/Verplicht gebruik veiligheid gordels vanaf 1971). Waarom richt de automobielfabrikant zich niet veel meer op het voorkomen van een ongeval door het rijgedrag van het voertuig te verbeteren? Dat moet het uitgangspunt zijn, de basis, preventieve veiligheid. Dit wordt nog steeds door veel fabrikanten genegeerd.
En daar staat ZIJ dan
Sinds 1998 ben ik in het bezit van een Citroën DS. Sinds 2004 ben ik de trotse bezitter van mijn huidige DS23 Pallas van 1974. Maar stiekem heb ik altijd gedroomd van een DS met roosters in de spatborden ofwel asbakken van medio 1962. Deze modellen zijn maar één jaar gemaakt. Maar helaas ben ik nooit zo’n DS tegen het lijf gelopen. Na het zien van een diareportage van de restauratie van een Citroën DS uit 1958 hebben mijn vrouw en ik besloten af te zien van een restauratieproject. Na een tijdje had ik daar eindelijk vrede mee. Ik begon het zelfs al een beetje te vergeten. Zaterdag 5 mei 2018 ging ik samen met mijn vrouw naar CitroMobile voor wat onderdelen voor mijn Pallas. Andere jaren gingen wij altijd op zondag. Ineens stonden we allebei aan de grond genageld. Daar stond ZIJ. Citroën DS met asbakken. Ze stond te koop. We keken elkaar aan en waren onze afspraak om geen restauratieproject meer te kopen meteen vergeten.
Uitvalsbasis Daupin
We waren afgereisd in een bordeauxrode Peugeot 304 met oranje bekleding. Een zeer prettig rijdende auto die we voor een habbekrats hadden gekocht. De roestduivel had er hier en daar aan geknaagd, ja, ook op vitale plekken, maar dat had gelukkig geen invloed op de rijkwaliteiten. Deze authentieke Franse voiture had immers slechts 77.000 km gelopen in de handen van een enkele eigenaar, die invalide was. Als inruiler stond ze bij Citroën-Nederland aan het Stadionplein en mocht ze mee voor een luttel bedrag van – iets van – 250 gulden. Deze knappe wagen reed mij en mijn beste vriend Piet naar het winterzonnige Saintes, een slaperig provinciestadje in de Charente Maritime, goed voor net zoveel zonne-uren als de Côte d’Azur, bij wat lagere temperaturen. En dus: een grote voorraad niet doorgeroeste DS’en.
Schokkende ervaringen
Je gaat met allerlei mankementen aan je DS gewoonlijk naar je vertrouwde DS-garage. Maar er blijven altijd kleine ergernissen waar je best eens zelf mee aan de slag kunt gaan. Sleutelen aan je DS is ook leuk en bevredigend als het je lukt om een probleempje op te lossen.
