Tekst & foto’s Chris Boot
Tussen 1990 en 2000 was ik de trotse eigenaar van een ID19B (1967) voorzien van de kleur Gris Ciel Lourd en was ik lid van de Citroën ID/DS Club Nederland. Maar ik ga het niet over deze bijzondere zich steeds aan de lucht aanpassende kleur hebben. (foto’s zijn te bewonderen op Facebook in de groep ‘de derde neus’).
Met deze door Auto Renaissance gerestaureerde dame, deinde ik met vrienden en later met vrouw en baby over de wegen van West-Europa. Op een zomerse middag in 1998, toerend in de omgeving van Saint-Antonin-Noble-Val (departement Tarn-et-Garonne), zag ik in een ooghoek boven wat bosjes het karakteristieke silhouet van een DS tegen de lucht afsteken. Toch maar even kijken. We parkeerden bij een voormalige boerderij. Het hele erf vol stond met ijzerwaren en oude voertuigen. En daar stond mijn favoriete DS: een DS19 uit 1957. Zwart met turquoise dak en het eerste dashboard met chassisnummer 25517! Mama mia! Gewoon roestvrij met het bekende cliché van stro in de motorkap.
De auto stond al jaren in de schuur bij een weduwe. Ik heb even wat foto’s gemaakt. Ik kon nog steeds mijn ogen niet geloven. Dan komt er een vriendelijk oud mannetje vertellen dat dit zijn nering is: de verkoop van bijzondere spulletjes, waaronder dus ook deze oude dame. Gekocht! De afspraak werd gemaakt dat de voiture in het volgend voorjaar werd opgehaald door een autoambulance. Hierna heeft de dame jaren in een kas in Aalsmeer gestaan. Dat kwam haar levensduur niet ten goede. Maar door werk, hypotheek en onder en tussen drie kleine kinderen had ik geen geld en tijd meer voor deze dame. Een scheiding bleef dan ook niet uit. Een DS-restaurateur heeft haar gekocht voor een klant in Groot-Brittannië. Enkele jaren geleden heb ik uit heimwee het internet afgestruind en jawel hoor: daar stond ze te glimmen op een tentoonstelling in 2010. Ik herkende haar onmiddellijk aan de stickers op de voorruit. Als ik een betere stalling had gehad dan stond ze er nu nog, nu heb ik weer tijd (maar nog geen geld, haha).
